Að innflytja mat.

Í sjónvarpsfréttum RÚV birtist af og til Andrés Jónsson frá samtökum verslunarinnar og rekur hve ofursnöggt íslenskar  matvörubúðir  muni breytast í ódýr góðgerðarsamtök  fái verslunin sjálf að flytja inn kjötvörur.    Með dyggri aðstoð fréttamanna
RÚV breyttist hugtakið gúrkutíð í svína og kjúklingatíð. Greinilega blásið í
herlúðra með reglulegu millibili.
Það hlýtur að verða slæmt á bragðið til lengdar að tyggja sífellt sömu
tugguna um hátt verð á innlendum landbúnaðarvörum.
Að ekki sé talað um þegar því er sleppt hugsa út fyrir boxið sitt og kynna
sér málin örlítið.
           Nærtækasti mælikvarðinn hlýtur að vera;   hvaða  hlutfalli
útgjalda sinna eyða Íslendingar til matarkaupa? Samkvæmt
Eurostat (vitneskju og viskubanki ESB sjálfs ) eru það 13,05%.
Til samanburðar er ESB meðaltalið  14%. Mjög svipað á
evrusvæði.    Semsagt hærra hlutfall en hérlendis.
           Samt slá framámenn í innflutningsverslun hérlendis því stöðugt
fram að tilvinnandi sé að slátra innlendum búgreinum á altari
síns meinta frelsis , bara svo við verðum jafn " ódýr" og "
frjáls" sem allt öfundsverða fólkið erlendis. Oftast er þá miðað við stöku útsöluverð erlendis frá sem ruglar samanburð.
Angi af sama meiði er krafa um innflutning á hráu/ fersku kjöti. Á stuttri ráðstefnu fyrir skömmu kom fram að slíku fylgir alltaf
ákveðin áhætta.  Sumir eru komnir yfir mörkin þegar " vit" þeirra á þessum
málum hefur sig yfir alla sérfræðiþekkingu og ekki síður þegar döpur
reynslu fyrri áratuga og alda með skæðum sjúkdómum i búfé gleymist.
Oft er horft til Nýja-Sjálands og Ástralíu þegar kemur að útflutningi
kjötvara. Þar er rekin stóriðju landbúnaður og útflutningur sem fer víða um álfur. Færri vita hinsvegar að þessar þjóðir eru með einhver ströngustu boð og
bönn þegar kemur að innflutningi kjötvara.  Segja það með öðru vera
lykilinn að heilbrigði þeirra búfjárstofna sem er margfalt betra en i USA..

Talandi um álagningu íslenskrar verslunar heyrði ég sláandi dæmi því
tengt. Félagi minn þurfti að kaupa varahlut í bílinn sinn. Þótti hann
nokkuð dýr eða 72.000 kr. Var á leið til Þýskalands og ákvað að versla
varahlutinn frekar þar enda fór ekki mikið fyrir honum. Þar kostaði þessi
sami hlutur rúmlega 50 evrur , sem gera ríflega 7000 kr. Ísl.! Skal tekið
fram að þarna eru engir verndartollar enda bílaframleiðsla ekki hafinn enn
hérlendis. Svona eru nú sumir saklausu englabossarnir sem stunda
verslunarrekstur á Íslandi að rækja sitt fag.  Ekki trúa öllu.

  Það er auðvitað aldrei sanngjarnt að setja alla undir sama hatt.    En í
alltof mörgum tilvikum er gróflega nálægt þvi að verið sé að okra á
íslenskum neytendum.  Bara hvernig verslanir hver á fætur annari
hreinlega banna verðkannanir lýtur t.d. ekki vel út. Að ekki sé talað um  þegar verðskyn neytenda viljandi hverfur í móðu vegna síbreytileika og verðbreytinga stundum oft á dag í dagvörubúðum.

                         (Birt í Sunnlenska Fréttablaðinu  2. maí 2013.)