Thor mat bændur og verk þeirra.

Útför Thors Vilhjálmssonar rithöfundunar fór fram í dag.

Mér er í barnsminni svarhvít mynd af heimsókn til Thors og á skrifstofu hans. Trúlega á sjöunda áratugnum.      Það var verra en hér í mínu herbergi og er þá mikið sagt.  En hver segir að uppröðuð fágun og hornrétt mælistika sé alltaf það eina rétta?

Sérstakur maður og eftirminnilegur.  Ég hafði stundum á tilfinningunni sem krakki að hann væri alltaf að herma eftir Kiljan.   En svo var ekki.      Hann var sitt eigið eyland og mjög sérstakur maður.

En fyrir nokkrum mánuðum kom hann mér á óvart.   Sem varð til þess að ég mat hann enn meira. 
Hann gat um íslenska bændur og landbúnað í ESB ferlinu mikla sem nú stendur yfir.    Sagðist hafa áhyggjur af þessari atvinnugrein og að hún gæti orðið undir ef gáttir opnuðust og við stigjum inn meðal  hinna ólíku aðildarríkja.

Þetta kom mér á óvart.   Við bændur finnum ekki mikinn stuðning úr þessari átt.  Raunsæi um atvinnumál, gjaldeyrissparnað , gjaldeyrissöfnun og skilning á hvað skilar okkur þjóðartekjum, er ekki alltaf  mest meðal menningarvita okkar þjóðar.

En Thor skildi og efaðist.   Það fannst mér merkilegt.   Hann óx í áliti.

Attenborough er vinur.

Í kvöld sýndi sjónvarpið nýja þáttaröð með snillingnum Richard Attenborough.  Þar er tekin fyrir þróun lífs á jörðinni.     Maðurinn er algjörlega einstakur.  Þetta er eins og að hitta gamlan vin.  Hvílíkt lán fyrir sjónvarpsáhorfendur að slíkur maður skildi gerast fræðari í þessum miðli.      Hefði líklega annars dagað uppi í einhverjum háskólanum, nemendum þar til gagns en ekki stórs hluta heimsins.

Hvílíkur fræðari og allt sett fram á mannamáli, skiljanlegt og forvitnilegt.

Af hverju er nefið á þessum stað?  Svo þú getir þefað af fæðunni áður en þú neytir hennar.  Af hverju eru augun á þessum stað.  Svo þú getir séð það sem þú hyggst neyta áður en þú þefar af þvi.  (dæmi úr fróðleik kvöldsins)         Og hvers vegna höfum við mennirnir þessar hentugu hendur?   Í upphafi til að halda um trjágreinar.  Sem náfrændur okkar reyndar gera enn.      Þettar eru dæmi um fróðleik úr þáttunum.  Svona undirstöðuatriði sem koma fram í bland við allskyns flóknari staðreyndir og kenningar.

Kallinn á vonandi mörg ár eftir og virðist ótrúlega brattur miðað við þónokkurn aldur.    

Einstakt upplegg á uppreisn.

Að mótmælendur skyldu ná þessu baráttumáli sínu án stórátaka er einstakt afrek.

Enginn veit hvernig þessu vindur fram síðar meir, en afsögn Mubaraks er skiljanlega gleðiefni fólksins Tahrir- torgi.

Ótrúlega lagni og  "samhæfingu" mótmælenda (aðallega ungs fólks) þurfti  til þess að afsögn Hosni Mubarak skyldi  ná fram.    Við sáum á RUV í gærkvöldi þátt sem tekinn var í mótmælum miðjum síðustu daga.   Þar sáust á hverju götuhorni meintir "stuðningsmenn"  forsetans gjarnan vopnaðir sem hótuðu blaða og fréttamönnum sem komu víða að úr heiminum.   Allir virtust samt klæddir borgaralegum klæðum. 

Alltaf voru samt aðrir sem náðu að dempa málin.  Forðuðust að ögra þessum hóp, sem án efa voru handgengnir forsetanum, hvort sem það var tengt leyniþjónustu eða annars konar flugumönnum.

Með þessu var blóðbaði afstýrt í þetta skiptið sem er þakkarvert. En til alls þessa þurfti hugrekki.

Hef aldrei kysst svona marga

Íslenskan, er okkur sama?

Það spunnust umræður um stöðu íslenskunnar í bloggi hjá Agli Helgasyni.  Sígilt umræðuefni en margir merkja breytingar núna hjá yngri kynslóðinni.   

Nú snýst  hún ekki lengur bara um dönsku eða ensku- slettur.    Margir virðast orðið í vandræðum með beygingar og tilhneiging hreinlega að sleppa þeim.     Sumum finnst þetta í lagi , öðrum ekki.

Setti þetta innlegg;

 

  "Vandamálið" er þegar öllum er orðið sama. Mér sýnist við stefna hraðbyri í þá átt. Hvað er eðlileg þróun? Fallbeyging er eitt af sérkennum íslenskunnar og hún verður ekki söm, sé hún á förum.

Hitt er rétt að þjóðin er á gullöld ritlistar. Yngri kynslóðin og fólk á miðjum aldri er að setja saman texta alla daga, oft á dag sumir hverjir. Það gleymist að fyrir stuttu síðan var allt slíkt á undanhaldi. (Fyrir daga almenningstölva og nýjustu skeytatækni)
Upp til hópa var í mesta lagi sent póstkort frá Spáni eða hefðbundin jólakveðja.

Annað mál eru gæði þessar textasendinga. Þar er lítið aðhald líkt og var hjá okkur sem ólumst upp við málverndarlöggur á Gufunni, eða sem þá var, víðlesnu Morgunblaði.

Þarna þarf bara að efla kennslu. Það er ekkert sem heitir erfitt tengt tungumálum hjá börnum eða unglingum. Leikni þeirra við margtyngi sannar það. Málið er að það sé rétt fyrir þeim haft.

Simmi og Jói útskýra ástæður.

Virðing fyrir Alþingi og Alþingismönnum er i sögulegu lágmarki.  13 % ánægð með þá, ef ég man rétt. 

Ástæður ?   Ja, eigum við nokkuð að ræða það, eins og maðurinn sagði.

Heyrði úr þætti með Simma og Jóa á Bylgjunni síðasta laugardag 5. febrúar, fyrir tilviljun.  Þeir eru alltaf hressir strákarnir.

En þegar 36 mínútur voru liðnar af þættinum fóru þeir alveg á kostum að mínu mati.  Þá lásu þeir upphátt nýja bloggfærslu einnar þingkonu Samfylkingarinnar.  Lögðu síðan útfrá því á mannamáli og með þeim stíl sem almennir borgarar þessa lands gera hægri / vinstri.  Nánar tiltekið með léttu háði og undrun yfir hvernig fólk getur látið.

Það eru ekki allir með sinnismaníu og andstuttir yfir hegðun þingmanna, eða stöðu síns flokks.  Íslendingar eru í þeirri stöðu nú að þeir komast  gegnum daginn með léttu gríni.  Nánar tiltekið, flestum er slétt sama um sína þingmenn, líkt og kannanir segja.

http://www.visir.is/section/MEDIA98&fileid=SRC308A1E3A-D41F-4133-9E27-82113D6E646D

Þarna er slóðin á þáttinn umrædda.   Með því að færa bendilinn með músinni má hraðspóla gegnum þáttinn.  Frá mínútu 36 til 41 eru strákarnir að ræða um Ólínu Þorvarðar, Lilju Móses og Ögmund.  En þeir gætu verið að tala um marga aðra þingmenn, þess vegna.

Spaugstofunni tekst þetta ekki nú um stundir.  Þegar kemur að pólitík hugsa þeir mest um ritstjóra út í bæ en klappa Krötum (semsagt valdhöfum) eins og köttum.    Þeir eru hinsvegar oft óborganlegir þegar kemur að daglegum raunum Jóns og Gunnu.

 

Íslensku heimsmetin.

Íslendingar eiga mörg heimsmet.  Allskyns, en gallinn er sá að mörg þeirra eru okkur ekki til sóma.

Eitt metið er fjöldi ávísana á geðlyf miðað við höfðatölu.   Þar er rítalín neysla fullorðinna sem slær öll met.

Ég vildi að við ættum mörg önnur met  frekar en þetta.

Þarna eru auðvitað frábærar framfarir í að halda sjúkómum í skefjum og lækningum.    En læknar verða að vanda sig. 

Að vita hvern á að skamma.

Alveg er með ólíkindum að hlusta á Forsætisráðherrann tala um sjávarútveg á Íslandi.

Það er ekki von að vel gangi á Íslandi.

Gott og vel.   Hún er alveg orðin þversum gegn kvótakerfinu þó hún sjálf hafi þar komið að með setu í ríkisstjórnum og sölum Alþingis síðustu áratugi.  Margt er þar án efa meingallað.

En eins og oft áður hittir svona furðulegur málflutningur hana sjálfa og fáa aðra.    Ef kerfið er meingallað þá á hún sjálf og meirihlutinn (eða allir Alþingismenn)  að breyta því.   Hverjir aðrir eru til þess bærir?

Þess í stað ræðst hún á þá sem með löglegum hætti og samkvæmt lögum Alþingis starfa í og reka arðbæran sjávarútveg.   Að vísu skuldugan og allavega.   En samt gríðarlega gjaldeyrisskapandi.

Það er í höndum nákvæmlega hennar sjálfrar ef hún vill breytingar.

Síðan gleymist algjörlega að í haust skilaði stjórnskipuð nefnd áliti um þessi mál. Til hvers var það eiginlega?       Þessi nefnd lagði til sáttaleið.    Það orð virðist hinsvegar framandi hugtak í eyrum stjórnvalda þessi misserin.

Forsætisráðherra haldi ró sinni

Vanmátu baráttuanda.

Íslenska liðið, eða altso strákarnir okkar, (sem þeir eru og verða)   þekktu vel lið Þjóðverja og Spánverja.   Kerfi þeirra og leikmenn og leikstíl.

Þeir vanmátu hinsvegar þann baráttuanda sem var augljós hjá báðum liðum í þessum leikjum.  Í riðlakeppninni fram til þessa hafa bæði lið þessara risahandboltaþjóða virkað hæg og hálf syfjuleg.  Geta þeirra er auðvitað mikil á góðum degi, en Íslendingar hafa haft á þeim góð tök síðustu árin.

Strákarnir virtust hinsvegar ekki taka nóg með í reikninginn uppsafnaðann vilja og baráttu sem var augljós eftir að litla Ísland hafð rasskellt bæði liðin á stórmótum síðustu árin.   Gert að engu drauma þeirra um verðlaunasæti á Ólympíuleikum.   Af þeim sökum þekkti maður vart liðin.

Íslendingar hefðu því þurft að mæta með enn meiri baráttuglampa í augum en nokkru sinni áður. Stund "hefndarinnar"  var runnin upp hjá þessum stórþjóðum.

Hræðilegur fyrri hálfleikur

Ekkert að væla.

Þetta eru sannarlega "strákarnir okkar" , þrátt fyrir tapleik. Eftir slíka tapaleiki  færist þetta nefnilega oft yfir í "íslenska landsliðið".     Þeir líta með sjálfsgagnrýni í eigin barm.

Sem áhorfandi inni í stofu, settu nefnilega dómararnir mikið mark sitt á þennan leik.   Þeir voru alveg glataðir vægast sagt.

Hefðu dómarar sýnt eðlilega og sanngjarna dómgæslu hefði leikurinn verið hnífjafn til enda.   Þá hefði reynt betur áþolgæði,kænsku og styrk.   En þegar   við misstum af fjölda marktæra vegna óskiljanlegra dóma og hreinlega mörkum, vegna flauts  á vitlausum tíma þá fór sem fór.

 

„Of mörg aulamistök“

Illskiljanleg umhyggja.

Yfirleitt er hlustað á vilja þegnanna.    Stundum er tekið mark á þeim.

En þegar kemur að síðasta vilja fólks í þessu lífi, þá er ósk manna hunsuð.  Geymd ofan í skúffu.

 Þarna er einhver misskilin umhyggja á ferðinni.

Kannski leyfar frá gömlum tíma þegar framfarir í læknisfræði og hjúkrun voru undraverðar.   Margir fengu bata sem ekki hafði þekkst áður. 

Hvort að þarna telst einhversskonar siðfræði, læknaeiður eða annað skal ég ekki segja.

Mín skoðun er að  lokatími án ráða, rænu, hreyfingar eða lífsmarks sé fáum til gagns.

  En þessi skoðun mín er þess eðlis að hún getur aldrei orðið algild.   

Ósk sjúklinga með ráð og rænu á hinsvegar að hlusta á.

 

Danir vilja fá að deyja í friði