Hvalur.

Moby Dick.

Ég fæ enn gæsahúð þegar ég minnist myndarinnar í Sígildum sögum.    Ahab skipstjóri fastur og flækur við stórhvelið, öskrandi í sinni veiðibræði eftir að hafa náð að kasta síðasta skutlinum á viðkvæmasta stað þess.  Að endingu fastur við dýrið.  Hvíta stórhvelið blæs og buslar með gífurlegum látum upp og niður úr sjónum, en skipstjórinn öskrar á móti því hann veit að bráðinni er náð.  Hann skilur að þeir báðir munu fara niður en syrgir það ekki. 

Enn er rætt um hval.  Ég sendi þetta innlegg á bloggið hjá Agli Helga.   Þetta spannst í umræðu um hver raunverulegur markaður væri fyrir hvalkjötið í Japan.

Alveg er þetta dæmigert fyrir þessa umræðu að skástu upplýsingar og uppfræðslu um stöðu þessara mála skuli fást á bloggsíðu.
Framtaksleysi blaðamanna ríður ekki við einteyming. Þá á ég við þetta sem Ásta B. 9:19 og fleiri minnast á . Enginn hefur enn haft hugmyndaflug til að ræða við aðra en Kristján Loftsson um möguleika þess að afsetja og selja þessa afurð. (Það tala sumir ensku í Japan og svo er til “translator” svo dæmi sé tekið)

Ég er hlynntur hvalveiðum. En þær hafa engan tilgang ef ekki er markaður og viðunandi verð. Það er voðalega mikið á reiki. Að sjálfsögðu eigum við að veiða nokkrar skepnur til neyslu innanlands og beinlínis fáránlegt að ekki sé boðið uppá hval á öllum þorrablótum eins og annað rammíslenskt kjöt.

En takk fyrir upplýsingarnar frá þessum japönsku kunningjum þínum Egill. Japanskar strandbyggðir geta samt án efa verið þónokkur markaður á okkar vísu. Vandamálið með japanska markaðinn hefur samt til þessa verið hræðsla Japana sjálfra við umtalið og ímyndina.

Þetta heildardæmi er ekki flókið að mínu mati. Eigum við að breyta landinu í þjóðgarð og safn fyrir ferðamenn. Friða land, sjó og fólk. Eða bjóða uppá lifandi atvinnulíf og áframhaldandi nýtingu auðlinda sem land og sjór gefur okkur.