Ég gat.

Ég hefði getað gert stóra hluti í góðærinu.   Hafði til þess öll tækifæri.  

 Átti ég pening?  Nei.   Áskotnuðust mér eignir?  Nei.   Fann ég fjársjóð.  Nei.  Gaf reksturinn svo vel af sér. Nei.    Losaði ég um eigin eignir?  Nei.   Vann ég í Lottóinu?  Nei.

En eitt átti ég nóg af.   Og hefði getað nýtt mér og notað.  Veð.

Þessi veð eru í þokkalega efnislegum eignum enn í dag.   En eru samt án efa að  snarlækka líkt og margt annað eftir hrunið.    Kannski var það leti að sprikla ekki með og slá um sig.  Fyrir vikið hangir þó í að enn er hægt að borga lánin með skilum.

Tækifærin voru næg.  Bankamenn heimsóttu mig m.a.s.  Ekki til að varðveita og "ávaxta" sjóðina mína,  (enda voru þeir ekki til)  neibb, þeir komu til þess að bjóða mér lán.

Að vísu horfir maður á þetta helv... hækka allt saman.   Það er samt afleiðing verðbólgu en ekki verðtryggingar.    Væri ekki verðtrygging gæti ég engan veginn greitt af lánum í þessu árferði.   Þá legðust stýrivextir af fullum þunga á allar afborganir um öll mánaðarmót.    Þannig er þessu háttað víða í löndunum í kring. Svona efnahagsgeðveiki líkt og hér ríkir myndi hitta harðar og fljótar en hér.

 Ekki þar fyrir að þetta er nógu slæmt.  Vaxtaokrið er gjörsamlega óskiljanlegt.