Að núlla sig niður.

Mér finnst athyglisverðast úr skýrslunni varðandi Íbúðalánasjóð  vandræðaganginn  þegar almenningur  fór að greiða upp lánin sín  og hljóp í náðarfaðm bankanna.

Við blasti  hið skrýtna vandamál að allt flæddi í peningum um stofnunina.    Þá brast á   örvænting mikil.  Panik ástand,  hvernig átti að ávaxta  alla milljarðana?

Hreint ótrúleg ákvörðun var sú að kaupa hlut í bönkunum (!). Hvílíkt  bull.   

Ekki bara eftirá séð.  (Eftir gjaldþrot banka og slíkt)   Heldur umhugsunarefni  hvað einstaklingar, fólk, félög, fyrirtæki,sveitarfélög, bankar  og íbúðalánasjóðir ásamt ríkissjóðum geta misst áttiir af að eiga allt í einu peninga.

 Stundum missir fólk sýn.  Alla skynsemi   og yfirvegun.   Ekki þar fyrir að eflaust er stundum snúið að geyma eða ávaxta peninga.    Viðurkenni að ég þekki því miður ekki vandamálið.

En í tilfelli  Íbúðalánasjóðs  var langmesta skynsemin að kaupa eigin bréf.  Fyrst tryggja nægt fjármagn í lögbundna varasjóði.   Sem var auðvelt.    Allt vaðandi í lausafé.    Síðan kaupa hlut í sjálfum sér og núlla sig niður í uppgjörsreikningum.     Á  sjóðnum hvíldi nefnilega engin skylda að gerast gróðapungar.    En því miður.   Stjórnendur voru komnir í þann ham.

Með þessu hefði fyrirsjáanlegt tap minnkað umtalsvert.   Jafnvel þó eigin bréf hefðu lækkað nokkuð í verði,eðlilega.

 Við þessar aðstæður  var mesta skynsemin að trappa sig niður.

90% lánunum ekki um að kenna