Bíómyndin "State of play."

Yngsta "barnið" varð 17 ára á fimmtudaginn.   Þá voru foreldrarnir reknir að heiman.  Já svona fer þetta.     Við vorum vinsamlegast beðin að vera að heiman þetta kvöld!   Húsið fylltist af vinkonum, flissi, snakki og gosi.  Vænstu krökkum.

Við skörin fórum í bíó á meðan.  Lítið hægt að gera útivið vegna óvenju magnmikillar vætu síðustu daga.     Á Selfossi voru ekkert nema unglingamyndir sem heilluðu okkur ekki.   Svo við rúlluðum í bæinn og í Regnbogann.  

Myndin "state of play" er mjög góð.   Handritið þéttskrifað af góðum línum og aldrei dauður punktur.   Russel Crowe er fanta góður sem blaðamaður af gamla skólanum. Síðhærður , notar 16 ára gamla tölvu og keyrir um á SAAB árgerð 90.    Crowe er ekki kamelljón.  Er oftast sami eða svipaði karakterinn.  Hann er hinsvegar einn af þessum heilsteyptu leikurum sem  hefur töfrana sem þarf.    Helen Mirren í hlutverki ritstjórans sem velja þarf á milli hagsmuna lesenda, heimildarmanna, góðrar fréttar, góðrar blaðamennsku eða fjárhagsstöðu dagblaðs í samkeppni við Netið.

Crowe á góða línu í myndinni. Hann er spurður um afstöðu til einhvers stórmáls að morgni dags.    "Hef ekki hugmynd. Ég á eftir að lesa bloggið",segir hann í hæðnistón.     Trúlega á þetta samt við um marga í nútímanum, þó hann virkilega hæðist að okkur í þessum sértrúarsöfnuði sem bloggum.

Hægt að mæla með þessari mynd