Ímyndarþjóðfélagið.

Hvar eru bestu blaða og fréttamenn landsins?

Jú þeir eru ófáir að semja handrit.  Ekki fyrir leikhús heldur ímyndarsamfélagið. Í góðærinu spruttu upp ráðgjafastofur líkt og gorkúlur á haug.      Þær virðast flestar enn í gangi og fyrir skemmstu komst ein slík í umræðuna þegar Ögmundur heilbrigðisráðherra fór að blása út kostnaðarliði forvera síns í starfi.  Gagnrýnir og flinkir fagmenn í blaðamannastétt hafa frekar viljað starfa við ráðgjafar og handritastörf fyrir ímyndunarveika ímyndarsamfélagið.

Þetta virkar á mig þannig að hópur ráðandi afla í samfélaginu sé afskaplega upptekinn af ímynd sinni og framgöngu í fjölmiðlum.  Töktum, klækjum, framsetningu  og orðanotkun frammi fyrir almenningi.

Mér finnst leitt að kraftar okkar færu og reynslumiklu fjölmiðlamanna  séu ekki nýttir betur.  Þeir séu ekki nýttir í efnislegar úttektir á miklum samfélagsvanda. Og hafi ekki verið nýttir betur á gagnrýninn hátt síðustu ár.

Þá er sagt á móti að hefðbundinir miðlar séu fáir og máttvana.  Það má til sanns vegar færa.  En stjórnun og áherslur þeirra fáu sem lifa er líka stundum framandi í mínum huga.     Eymd vorra minnstu bræðra, eða reynt að skauta yfir sem mest magn í hverjum fréttatíma sjónvarpsstöðvanna alveg á kostnað þess að kafa aðeins betur ofan í mál.  Ég vil  semsagt færri fréttir en ítarlegri og betri.    Eins er framsetning sjónvarpsstöðvanna föst í "húnasýningum" á hurðum æðstu ráðastofnana.      Alltof sjaldan er talað við hinn almenna borgara á heimili sínu eða við heimili sitt og rætt hvernig hrunið bitnar á Jón og Gunnu út um allan bæ.  Slíkt sér maður oft á stóru stöðvunum í Bandaríkjunum en skrýtið hve slíkt vantar hér þó það ætti að vera auðvelt í litlu samfélagi.