Brimið í Flóanum.

 

Ég var einhvern tíma hér í haust að öfundast út í Landeyinga að eiga eitt mergjað ljóð eftir Grím Thomsen sjálfan um ógnir og mikilleika brimsins hér við Atlantsála.

Það getur nefnilega líka ýmislegt gengið á hér útifyrir strandlengjunni þegar öldurnar skella ýmist á Loftsstaðasandinum eða Þjórsárhrauninu útifyrir.    Þegar þannig viðrar eru oftast fáir á ferðinni enda yfirleitt þá svokallað skítaveður á hreinni íslensku. Slíka sjón sjá því fáir.  En þetta getur verið tilkomumikið og fyssandi brimið teygir sig stundum tugi metra til himins þegar verst lætur.

Ingi Heiðmar Jónsson bætti úr þessu og sendi mér eina.  Kann ég honum bestu þakkir fyrir.

Rýfur húm og haustsins kyrrð

hrikta grónar lendur

þegar brim um Flóans firð

faldar grýttar strendur.