Margar fagn ástæður.

Frábær frammistaða.

Það er hinsvegar slakt minni eða misskilningur að við getum nú fyrst unnið hvaða þjóð sem er.  Það hafa íslenskir landsliðsstrákar getað í áratugi.  Á góðum degi vel að merkja.   

Á stórmótum hefur hinsvegar oft vantað uppá stöðugleikann, viljann og einbeitinguna.   Mér er í fersku minni HM í Reykjavík.  Þá fór Geir Sveinsson algerlega á kostum og var trúlega á hápunkti ferils síns.  Hinir í liðnum fylgdu því miður ekki með.   Árangurinn varð eftir því.  Eins var með Ólaf Stefánsson á HM 2002.  Hann trúlega á toppnum.  Átti stórleiki , en breiddina,neistann og úthaldið vantaði hjá landsliðinu.

Jóhann Ingi sálfræðingur og fyrrverandi þjálfari minntist á hve Guðmundur hefði þroskast sem þjálfari.  Það er rétt. Hann virðist vera maður sem er tilbúinn að bæta við sig þekkingu, þykist ekki vita allt og lærir af reynslunni. Hann skilar gríðarlega góðri vinnu núna enda lýsti Guðjón (Gaupi) í þróttafréttamaður á Stöð 2 honum eitt sinn sem vísindamanni í störfum sínum.  Sem er trúlega rétt.

Eins hefðu ekkert allir þegið stöðuna við þessar aðstæður.   Leitað var til margra snillinga á eftir Alfreð sem allir sögðu að lokum nei af einhverjum ástæðum.   Guðmundur var síðastur í röðinni. Hann tók þetta hinsvegar að sér aftur og það var greinilega happ fyrir landsliðið.

Mér finnst hinsvegar aðeins gleymast í umræðunni og gleðivímunni að við erum nú ekkert byrjendur. Íslendingar eru einfaldlega stórveldi þegar kemur að handbolta.   Hér er löng hefð og sífellt ný efni að koma upp.

Það er hinsvegar fyrrnefndur skortur á stöðugleika og mistækni sem hefur til þessa hindrað okkur í að komast alla leið.    Fyrrnefnt mistækni gaf án efa Pólverjum til dæmis röng skilaboð.  Sem betur fer.  Þeir héldu að við værum auðveld bráð.    Við erum það hinsvegar ekki með þetta hugarfar, líkamsform, getu og snilli þessara stráka.

 

ÁFRAM ÍSLAND.

 

 

Hvernig skal fagna