Að ávaxta sitt pund.

Verðmæti eru teygjanleg hugtök.  Teygð og sveigð í nútímanum.  Töluð upp og niður hægri vinstri, milli ára og áratuga.  Búnar til vísitölur, vaxtafætur, áhættubréf, hin séríslenska lymskulega verðtrygging og hvað þetta heitir allt saman.

Ekkert hefur breyst. Frá 1000 fyrir Krist.  Eða Landnámsöld.  Einu raunverulegu efnislegu verðmætin eru þegar allt kemur til alls, einföld.  (Það er ef þú sækist eftir slíku).

Það er fágæti.   Gull, demantar og silfur.   Helst líklega grafið í jörðu.  Skásta ávöxtunin.  Og stenst tímans tönn.

Sennilega margt vitlausara en að stinga skóflu í austurtúnið.  Sakar ekki.  Þar fundu menn allavega mikinn silfursjóð er til stóð að stækka kirkjugarðinn  árið 1930.  360 stykki takk fyrir.  Frá mörgum þjóðlöndum.  Elsta myntin var arabísk.  Slegin í Bagdad árið 869.

  Allavega þýðir ekkert að fara til bankastjóra þessa dagana er manni sagt.

Ég hef verið að endurrækta austurtúnið síðustu ár.  Á vestasta hlutann eftir. Kannski kemur eitthvað í ljós.