Íslenskan, er okkur sama?

Það spunnust umræður um stöðu íslenskunnar í bloggi hjá Agli Helgasyni.  Sígilt umræðuefni en margir merkja breytingar núna hjá yngri kynslóðinni.   

Nú snýst  hún ekki lengur bara um dönsku eða ensku- slettur.    Margir virðast orðið í vandræðum með beygingar og tilhneiging hreinlega að sleppa þeim.     Sumum finnst þetta í lagi , öðrum ekki.

Setti þetta innlegg;

 

  "Vandamálið" er þegar öllum er orðið sama. Mér sýnist við stefna hraðbyri í þá átt. Hvað er eðlileg þróun? Fallbeyging er eitt af sérkennum íslenskunnar og hún verður ekki söm, sé hún á förum.

Hitt er rétt að þjóðin er á gullöld ritlistar. Yngri kynslóðin og fólk á miðjum aldri er að setja saman texta alla daga, oft á dag sumir hverjir. Það gleymist að fyrir stuttu síðan var allt slíkt á undanhaldi. (Fyrir daga almenningstölva og nýjustu skeytatækni)
Upp til hópa var í mesta lagi sent póstkort frá Spáni eða hefðbundin jólakveðja.

Annað mál eru gæði þessar textasendinga. Þar er lítið aðhald líkt og var hjá okkur sem ólumst upp við málverndarlöggur á Gufunni, eða sem þá var, víðlesnu Morgunblaði.

Þarna þarf bara að efla kennslu. Það er ekkert sem heitir erfitt tengt tungumálum hjá börnum eða unglingum. Leikni þeirra við margtyngi sannar það. Málið er að það sé rétt fyrir þeim haft.