Að vita hvern á að skamma.

Alveg er með ólíkindum að hlusta á Forsætisráðherrann tala um sjávarútveg á Íslandi.

Það er ekki von að vel gangi á Íslandi.

Gott og vel.   Hún er alveg orðin þversum gegn kvótakerfinu þó hún sjálf hafi þar komið að með setu í ríkisstjórnum og sölum Alþingis síðustu áratugi.  Margt er þar án efa meingallað.

En eins og oft áður hittir svona furðulegur málflutningur hana sjálfa og fáa aðra.    Ef kerfið er meingallað þá á hún sjálf og meirihlutinn (eða allir Alþingismenn)  að breyta því.   Hverjir aðrir eru til þess bærir?

Þess í stað ræðst hún á þá sem með löglegum hætti og samkvæmt lögum Alþingis starfa í og reka arðbæran sjávarútveg.   Að vísu skuldugan og allavega.   En samt gríðarlega gjaldeyrisskapandi.

Það er í höndum nákvæmlega hennar sjálfrar ef hún vill breytingar.

Síðan gleymist algjörlega að í haust skilaði stjórnskipuð nefnd áliti um þessi mál. Til hvers var það eiginlega?       Þessi nefnd lagði til sáttaleið.    Það orð virðist hinsvegar framandi hugtak í eyrum stjórnvalda þessi misserin.

Forsætisráðherra haldi ró sinni