Landeyjahöfn.

Ég hitti mann um daginn sem þekkir til ferjustaðar á Bretlandseyjum við aðstæður líkar og í nýjustu höfn landsins Landeyjahöfn.      Á þeim stað sækir sand og aurburður á, líkt og úti fyrir Bakkafjöru.  Með reglulegu millibili þarf að dæla við innsiglingu til að hreinsa framburð þarna hjá Bretunum.

Þessi maður var hissa á þeirri hönnun Siglingamálastofnunar að hinir tveir varnagarðar Landeyjahafnar  skuli mætast til suðurs í beint á móti hvor öðrum.   Sagði koma sér á óvart að   "þarna væri ekki laxakjaftur".    Ég hváði og spurði hvað það væri.   Hann kallaði það þessu nafni þegar annar garðurinn skagar framfyrir hinn.   Gert til að varna aur og sandburð inn í hafnarsvæðið.

Nú kann ég engar formúlur. Get aðeins þóst vita, líkt og fleiri í þessum vandræðum sem stopular siglingar til nýrrar hafnar valda Vestamanneyingum.  Þar kann öldufar og vindáttir að hafa sett strik í reikninga sérfræðinga sem ástæða þeirrar hönnunar sem var valin.

En mér finnst þetta rökrétt.

 

Eystri varnargarðurinn hefði átt að ná lengra til suður, sveigja síðan og skaga framfyrir þann vestri. Þannig hlyti framburður Markarfljóts að hafa átt torveldari leið inn í höfnina.   Kannski hefði í staðinn myndast fyrr rif fyrir utan.   En rif er mun fljótlegra að hreinsa heldur en stórt hafnarsvæði.   Manni finnst sem leikmenni líka það hljóti að vera auðveldara að dýpka rif með plóg líkt og nú er rætt um að nota aftan í  Lóðsinn í Eyjum.