Álverin og gufuaflið.

Álver eru frek á rafmagnið.   Þau eru á móti stórir kaupendur orku, en frumskilyrðið er auðvitað að hún sé næg til staðar.

Ég hef alltaf haft efasemdir um að selja rafmagn í formi gufuafls til álvera.   Gufuafl er takmörkuð auðlind.   Það gengur til þurrðar á einhverjum áratugum, þó um gífurlegt afl sé reyndar að ræða á örfáum háhitasvæðum hérlendis.

Um vatnsaflið gegnir allt öðru máli.   Þar geta verkfræðingar reiknað nákvæmlega  út aflið fyrir framkvæmdir, en því er ekki til að dreifa við virkjun háhita.  Borun er alltaf háð óvissu þó að stundum hafi menn vissulega dottið í lukkupottinn þar og fengið meira en þeir bjuggust við.

 Búrfellsvirkjun malar gull í dag og er skýrasta dæmið um hvernig þessi dæmi geta gengið upp.  Hún borgaði sig upp á rúmum þrem áratugum.   Landsvirkjun ber engin skylda til að selja orkuna til ÍSAL um aldur og æfi.  Álver er einungis óeinangrað stálgrindahús sem hægt er auðveldlega að rífa hvenær sem er.   Vatnsaflsvirkjanir veit í raun enginn enn hve  endast lengi því þær eru nánast allar enn í notkun um allan heim.   Sumar komnar á annað hundrað ár.

Við súpum samt seyðið af "eintóna" hugmyndafræði íslenskra orkuseljenda.  Álrisar nutu greinilega hylli Landsvirkjunar , Orkuveitunnar og HS orku.   Ég veit þó að margir fleiri möguleikar voru í stöðunni og verða þegar efnahagsástand í heiminum lagast.    Einsleitni og þessi klisja með eggin í sömu körfunni er því miður staðreynd.

Það er því hálfsorglegt að þessir dýrmætu gufubólstrar séu fráteknir næstu áratugi. Einnig mætti alveg að ósekju víkka út notkunarmöguleika sídýrmætara vatnsafls.