Á gossvæði.

Við keyrðum að Skógum kvöldið 9.maí.   Kvöldsólin var á austurleið eins og kastljós á gosstöðvar og sjónarspilið var einstakt.  Hreint og skýjalaust á Eyjafjallajökul.   Öskumökkurinn upplýstur og ólýsanlegur.  Af og til skipti hann litum og dökkur mökkur kom úr neðra.  Hraðinn upp var þvílíkur að vel mátti fylgjast með því á keyrslu.

Með Eyjafjöllunum sjálfum sést lítið til gosstöðva, en drunur heyrast öðru hvoru og merkin um öskufallið sjást víða.   Þessi grónu fjöll eru steingrá og ummerkin blasa við.  Á bæjum kemur grasið upp milli misþykks öskulags.  Lítur þokkalega vel út að sjá, en þar sem verst er sést vel hve allt er gisið enn sem komið er og grámi yfir öllu sem ekki er búið að skola með vatni .

Er við beygðum til vinstri heim að Skógum blasti gosið aftur við, frá nýjum og austlægari sjónarhól.  Það er ótrúlegt útsýni til gosstöðva  frá þessum stað.     Vindátt var þannig að dökkan mökkinn lagði beint yfir Skóga.   Krafturinn upp var hinsvegar þvílíkur að  lítið sem ekkert kom niður sem öskufall.   Við sáum á eftir mökkunum í suðuausturátt, enda voru þarna slæmir dagar í Vík hvað öskuna varðar.  Einnig barst þetta greinilega í háloftin sem Evrópubúar og flakkandi flugfarþegar hafa mátt reyna.   Gífurlegt magn  hlýtur einnig að fara í sjóinn með þessari vindátt sem enginn grætur.

Vandamálið er að þessu virðist hvergi nærri lokið og eiga bændur á þessum svæðum minn skilning og samhug við ótrúlegar aðstæður.