Það sem reynslujaxlar segja.

Það voru ágæt tímamót hjá Agli Helgasyni að fá Jónas Haralz í spjall.   Hann ku vera 89 ára gamall og ber aldurinn vel.    Vonandi eru þetta merki um að æskudýrkun sé á undanhaldi.   Ekki skal ég draga úr því að  vel má hampa æsku landsins í mörgu.  Og verðskuldað.   En fyrr má nú vera.   Sérstaklega var nú ungu athafnamönnunum hampað í góðærinu síðustu árin, sem þeir sjálfir tóku að láni mestanpart.   Með misgæfulegum skuldadögum þessa dagana.

 Það hefur verið bannað með lögum að vera eldri en 63 ára á að giska,síðustu ár.

Eftir það ertu ekki marktækur.    Þú ert ekki númer lengur.  Bara við það að fara á eftirlaun eftir örfá ár.  (Ef þú ert ekki komin á þau) Glætan að þú fáir vinnu viljir þú það.    Sértu í fjölmiðla elítunni er þér ekki lengur boðið í spjallþætti.    

 

Man eftir að æringinn Flosi Ólafsson óskaði sér eitt sinn að hann hefði vaxtarlag eins og fyrrnefndur Jónas.  Hann sagði að til þess að svo gæti orðið vantaði honum eitt.  Lengri bein.   Og Jónas hefur greinilega góð bein og góð gen, svo sprækur var hann og  vitur í þessu viðtali.

 

Um eitt var ég alveg sammála honum.  Það vantar samræmda stefnu stjórnvalda í efnahagsmálum.  Það gapir hver ráðherrann ofan í annan um ástandið þessa dagana. Hver með sinn vinkil.  Síðan er hagfræðingahópur launþegasamtakanna, bankanna, fjármálafyritækjanna og spekingar háskólanna að segja sína meiningu mörgum sinnum á dag.  Eftir sitja allir hálfruglaðir á öllu saman.

Það  voru misök að leggja niður Þjóðhagsstofnun.   Við þessar aðstæður sem núna ríkja er slíkt apparat alveg nauðsynlegt.