Brynjar hittir nú nokkuð á þetta.

Engu við þetta mál að bæta. Allt verið sagt. 

Hitti gamlan mann í dag (rammpólitískan) á förnum vegi.   Hann kvaðst hafa kosið Miðflokkinn, en ætlaði ekki að gera það næst. 

"Af hverju þurftu þeir að detta í það á þessum stað?

Af hverju gátu þeir ekki gert það heima hjá sér? Eða privat?"

Honum ofbauð. Sagði hugsanlega hefði talsmátinn nálgast þessi opinberu köll (á veitingastað vel að merkja) - við vertíðarlok sjómanna í Þorlákshöfn fyrir rúmum 60 árum. Örþreyttir sjómenn og ekki drekkandi bjór heldur brennivín og mikið af því.   En talsmátinn á Klausturbar samt verið verri.

Menn hafa sagt af sér þingmennsku á Íslandi (þrátt fyrir allt) fyrir ýmsar sakir.   En samt flogið aftur inn á Alþingi síðar.  Þessir völdu að sitja sem fastast. Þeir um það.

En líkt og Brynjar segir. Það er ekki samþingmanna að reka né ráða. Né heldur dæma ef því er að skipta.

 

 

Finnst ekki gaman einum í vinnunni

Sérkennileg endaskipti aðalmáls.

Ég hef enga sérstaka skoðun á "gagnrýnisaðferðum" minnihlutans í þessu (m.a) braggamáli.

Í raun aukaatriði hvað Vigdís Hauksdóttir eða Eyþór Arnalds segja per se. Koma þó bæði (ásamt fleirum og nýkjörnum) flekklaus og alls ótengd þessu klúðri öllu. 

En á listilegan og bullandi meðvitaðan hátt hefur nokkrum fjölmiðlum og borgarstjóranum sjálfum tekist meistaralega að snúa málinu uppá aðferðafræði minnihlutans að benda á hina augljósu óstjórn.

Dagur segir Eyþór hafa hlaupið á sig